#8 RECENZJA- "Ja, potępiona" Katarzyna Berenika Miszczuk

Hejo, dzisiaj zapraszam was na recenzję ostatniego tomu przygód młodej Wiktorii Biankowskiej, więc zapraszam.

Moja ocena- 9/10
Książka ma 414 stron
Wydawnictwo W.A.B.

(Jeśli nie czytałeś poprzednich tomów, lepiej nie czytaj tej recenzji, ponieważ mogą się pojawić lekkie spojlery).
Wiktoria zaczęła żyć swoim normalnym życiem. Po rozstaniu z Piotrkiem i tak spędzała z nim dużo czasu, ponieważ dalej się przyjaźnili. Pewnego dnia gdy wyszła na spacer, zobaczywszy, że upadł jej przyjacielowi portfel podbiegła do niego z próbą podania mu go, ale nie mogła tego zrobić, ponieważ ciężarówka uderzyła w nią z wielką siłą. Była zirytowana, ponieważ znowu umarła, jednak jak się okazało, nie czekał na nią diabeł i anioł, a sama Śmierć, która powiedziała, że dziewczyna trafi do Tartaru.

Jak widać od początku coś się dzieje. Ale to chyba normalne w tej trylogii. Wiktoria od początku ma wielkie zamieszanie, ponieważ Tartar jest przecież miejscem w którym nawet diabły i anioły nie mogą przebywać, a dusze zostają tu uwięzione na zawsze. Książka odznacza się wielkim humorem, ponieważ nie ma to jak herbatka u Hitlera. Akcja jest od początku do końca i nie zwalnia. Myślałam, że mnie już tu nic nie zaskoczy, a jednak. Gdy myśleliśmy, że to już koniec tak naprawdę działo się więcej, więcej i jeszcze raz więcej! Oficjalnie ta trylogia jest jedną z moich ulubionych, które czytałam. No, ale jak jej nie kochać, skoro mamy tu wszystko co kochamy. I nawet ten trójkąt miłosny, który jest wszędzie nie przeszkadza, bo walka między chłopakami wydaje mi się naprawdę zabawna. Już trochę szkoda, że to koniec i, że nie spotkam się już więcej z moim kochanym Belethem. Będę tęskniła za genialnym Azazelem, a nawet za "Piotrusiem" którego nie trawiłam. Jednak wszystko co dobre kiedyś się kończy, jak ta trylogia. No cóż teraz trzeba będzie się zabrać za kolejne cudo.

Marta